Przed wynalezieniem maszyn elektrycznych energię wodną wykorzystywano do napędu młynów, kuźni, tartaków, w przemyśle tekstylnym i w innych zakładach przemysłowych. W latach 30. XIX wieku napęd wodny stosowano przy przemieszczaniu barek po pochylniach pomiędzy odcinkami kanałów na różnych poziomach (pochylnie takie zachowały się do dziś na Kanale Elbląskim). Budowano małe elektrownie wodne na mniejszych rzekach.
Na obszarach bogatych w duże rzeki (energię wodną) powstały wielkie zapory (tamy) spiętrzające wodę. Siła spadającej wody uruchamia maszyny produkujące prąd. Istniejące zapory produkują dużo prądu, dostarczają go miastom i zakładom przemysłowym. Budowanie zapór wiąże się ze zniszczeniami środowiska oraz zalewaniem wsi i miasteczek przez powstające jeziora. Dlatego obecnie inżynierowie i wynalazcy myślą o wykorzystaniu siły fal i prądów morskich.


Energia słoneczna zaczęła być wykorzystywana w drugiej połowie XX wieku, na początku w małym zakresie ze względu na wysokie koszty produkcji. Można nią było zasilić zegarki elektroniczne, kalkulatory, fotoradary, kamery na ulicach, pojedyncze domy z dala od sieci energetycznej, jachty, wozy kempingowe, a także instalacje w kosmosie, np. satelity.

Od początku XXI wieku różne państwa zaczęły dopłacać do produkcji i instalacji urządzeń wykorzystujących promienie słoneczne. Wywołało to gwałtowny rozwój zainteresowania przetwarzaniem energii słonecznej na energię elektryczną (fotowoltaika). Powstają ogromne elektrownie z panelami słonecznymi, zasilające miasta i przemysł. Na taki rodzaj energii decydują się osady i wsie, osiedla, grupy znajomych. Najbardziej znanymi urządzeniami są panele fotowoltaiczne, które zasilają prądem elektrycznym różne urządzenia w domu, i kolektory słoneczne (panele), które zamieniają energię słoneczną na energię cieplną i służą do podgrzewania wody użytkowej lub do wspomagania centralnego ogrzewania pomieszczeń.