W Polsce domy z bali drewnianych najbardziej znane są na Podhalu. Dawniej budowano domy z płazów – bali przeciętych w tartaku. Otrzymywało się też z bali deski. Uszczelniano domy mchem, trawą z podmokłych łąk, sznurem (Skandynawia) lub wełnionką (wełną drzewną, wiórami drzewnymi). Takie budowanie było tańsze. Teraz z pełnych bali buduje się duże domy, karczmy i hotele. Bale układa się (na fundamentach i izolacji przeciwwilgociowej) jedne na drugie, a miejsce styku jest ociosane, aby bale do siebie przylegały. Ściany mogą być pojedyncze lub złożone z kilku warstw dla lepszej izolacji cieplnej. Zewnętrzna ściana zbudowana jest z bali, wewnętrzna z desek, a pomiędzy nimi jest włożone ocieplenie, na przykład z wełny mineralnej. Ściany domu łączą się w narożach w specjalnie wyciosanych przez cieślę czopach lub zamkach. Ściany wewnętrzne zamocowane są w ścianach zewnętrznych. Wszystkie ściany tworzą mocną, elastyczną, odporną na wiatry konstrukcję, przygotowaną na położenie dachu, który też jest złożony z kilku warstw: pokrycia (z dachówki, gontów lub trzciny), ocieplenia i podsufitki, czyli wykończenia wewnętrznego strychu lub poddasza użytkowego.


Kamienie polne to przeważnie granity, gnejsy, porfiry i kwarcyty. Dawno temu lodowiec pokruszył góry i naniósł kamienie na pola. Gdy stopniał, pozostawił je jako głazy narzutowe, mniejsze kamienie i żwir. Różne pochodzenie kamieni daje różne barwy: szare, czerwone, czerwonawe, granatowe, zielonkawe, brązowe, żółtawe itp. Kamienie są bardzo odporne na pogodę i dlatego stosuje się je jako element zewnętrznych tarasów, ścian domów, oczek wodnych w ogrodach. Można murować domy z całych kamieni, stosując zaprawę wapienną lub glinianą. Można kamień łupać i wtedy płaską powierzchnią wyłożyć elewację domu lub muru, tarasu czy ścieżki.


Bal słomiany to kostka słomy powstała z łodyg zbóż (np. pszenicy, ryżu, żyta lub owsa) sprasowana podczas żniw przez kombajn. Z kostek słomy możemy budować ściany domu, zostawiając otwory na okna i drzwi. Ścianę buduje się na poziomej drewnianej konstrukcji, tzw. wieńcu dolnym (podwalinie), który ułożony jest na fundamencie zagłębionym w ziemi. Pomiędzy fundamentem a wieńcem ułożony jest materiał, który zabezpiecza ścianę przed wilgocią. Dom z kostek słomy można zbudować na dwa sposoby: ścianę ułożyć z samych kostek słomy (to tzw. konstrukcja samonośna) lub użyć ich jako wypełnienia wcześniej zbudowanej konstrukcji drewnianej. Ściany z bali słomianych spinane są pionowymi szpilami bambusa lub leszczyny, wtedy kostki nie przesuwają się. Domy słomiane mają wystające poza ścianę dachy (okapy), aby nie zamakały podczas deszczu. W chłodniejszym klimacie słomiane ściany są tynkowane wapnem, a wewnątrz gliną.


Beton konopny to mieszanina paździerzy konopnych (zdrewniała część łodygi konopi oddzielona od włókien) z wapnem i wodą. Miesza się ją w odpowiednich proporcjach w betoniarce. Następnie gotową masę wsypuje się warstwa po warstwie w szalunki z desek lub płyt, delikatnie ubijając maszyną lub ręcznie ubijakiem. Każda warstwa musi wyschnąć, zanim dosypie się następną. Cała ściana schnie i twardnieje w szalunkach, po czym deski lub płyty są usuwane. Elementem nośnym (który utrzymuje ścianę w pionie) jest najczęściej drewniana konstrukcja schowana w ścianie konopnej. Na tej konstrukcji opiera się dach. Beton konopny posiada bardzo dobre właściwości termoizolacyjne, nie potrzebuje dodatkowego ocieplenia, dobrze reguluje wilgotność wewnątrz budynku. Na zewnątrz budynek może być wykończony na wiele sposobów: tynkami glinianymi, wapiennymi lub deskami, tzw. szalówką.


Papier sam w sobie nie jest materiałem naturalnym, ale może być wytwarzany z naturalnych roślinnych surowców. Był obecny w architekturze Japonii już w VIII wieku. Wytwarzany jest z krzewów i drzew: morwy, konopi i gampi, i nazywany washi. W japońskiej architekturze nie był materiałem konstrukcyjnym, lecz wypełniającym ściany domów. Arkusze były mocowane do drewnianych lub bambusowych ram, które można było przesuwać po drewnianych szynach. Z ram powstawały ściany zewnętrzne – wtedy miały podwójną warstwę papieru – i wewnętrzne. Przesuwając ramy, można było uzyskać inny układ pomieszczeń albo wyjść do ogrodu. Papier był biały i przepuszczał światło do wnętrza domu. Nie był przeźroczysty, więc światło było rozproszone. Ramy zewnętrzne z jasnym papierem nazywano shoji i stanowiły one dolną część ruchomych ścian. W zimie domy ogrzewano węglem drzewnym. Papier nie był odporny na wilgoć, ale w Japonii domy miały duże okapy (część dachu wystająca poza ściany) i takie ściany nie były narażone na krople deszczu. Natomiast w Europie papieru używano do budowy okien, lecz nasączano go olejem, aby był odporny na wilgoć. W europejskich domach były wąskie okapy i deszcz padał na ściany i okna.


Earthship to dosłownie „statek ziemny”. „Statki ziemne” to budynki, w których wykorzystuje się naturalne materiały budowlane (drewno, kamień) i wykończenia wnętrz (glina), naturalne źródła energii, oraz recykling – surowce wtórne, odpady. Odpadem są np. opony samochodowe z ubitą ziemią, wykorzystane do budowy ścian. Wiele budynków powstaje w zboczach wzgórz, a z opon buduje się mury oporowe, czyli zabezpieczające dom przed osunięciem się ziemi. Ziemia znajduje się też na dachu, z posianą trawą i krzewami. Ziemia jako materiał budowlany chroni budynki przed chłodem i upałami. Earthshipy są wyposażone w odnawialne źródła energii ze słońca i wiatru (ogrzewanie i podgrzewanie wody), samodzielną biologiczną oczyszczalnię ścieków, instalacje do zbierania i przechowywania wody deszczowej, instalacje do pozyskiwania wody „szarej” (woda raz już użyta do mycia i prania, a potem oczyszczona w domowej oczyszczalni i wykorzystana do spłukiwania toalet) i jej ponownego użytku w domu i ogrodzie. Mają własne studnie i ogrody pod szkłem, gdzie hodowane są warzywa i owoce. Takie domy są samowystaczalne. Nazywamy je autonomicznymi.