Przy okazji ekologicznej architektury często spotykamy słowo permakultura. Permakultura to zgodne z naturą projektowanie i uprawa. Termin ten obejmuje nie tylko naturalną architekturę, ale także ogrody, które regulują się same, na wzór dzikiej przyrody. To nowy rodzaj rolnictwa, w którym nie stosuje się nawozów chemicznych oraz nie orze ziemi. Stosuje się tak zwane ściółkowanie – na wzór lasu. Ściółki są źródłem naturalnego nawozu. Aby powstał, wykorzystuje się ścinki drewna, gałązki, obornik, siano, zielone rośliny bogate w azot, rośliny z kompostownika, słomę. W permakulturze nie dochodzi do wyjałowienia gleby ani do zanieczyszczenia wód. Ekowioski są samowystarczalne, bo mieszkańcy mają swoją żywność: uprawiają warzywa, owoce, zioła, zamiast trawników mają łąki z dzikimi jadalnymi roślinami, budują stawy rybne, tworzą sady, dbają o lasy, hodują zwierzęta. Mają własne źródła energii słonecznej i wiatrowej, biologiczne oczyszczalnie ścieków, instalacje do odzysku wody deszczowej. Przy projektowaniu gospodarstwa wyróżnia się kilka stref: 0. dom i jego otoczenie, 1. strefa najbliższa domowi, gdzie uprawia się rośliny jednoroczne wymagające większej uwagi, 2. rośliny wieloletnie, którymi można się rzadziej opiekować, 3. strefa roślin okopowych (ziemniaki, buraki, kukurydza), 4. strefa półdzika, skąd pozyskuje się drewno i ściółki, 5. strefa dzika, ekosystem lasu bez ingerencji człowieka.
